Op stap met mam en pap

Na bijna 6 maanden alleen gereisd te hebben, kwamen mijn ouders me vergezellen. Onze eerste stop was Ica. ´s Ochtends stapten we in de boot om de Ballestas eilanden, zeeleeuwen en pinguins te bekijken. ´s Middags stapten we in een dune buggy. Voordat we de duinen opgingen, vroeg de chauffeur: tranquilo o rapido. Een beetje vaart maken mag wel, vertelde ik hem. En dat deed hij. We scheurden en sprongen over de duinen. Het voelde alsof we in een achtbaan zaten, maar dan zonder veiligheidsbeugels.

 Bovenop een duin stopte de buggy en werden de sandboarden uitgeladen. Na een korte instructie mocht ik als eerste naar beneden. Nog voordat ik goed en wel op mijn board lag, gaf de chauffeur me een zet en ´surfde´ ik de duin af. De eerste duin was om te oefenen, de tweede was pas het echte werk. Terwijl ik nog stond te twijfelen of ik wel durfde, sprong mijn vader op zijn board en gleed de duin af. Dat zag er te leuk uit om nog langer te twijfelen.

Na de duinen bezochten we de Nascalijnen. Het leek me niet echt bijzonder, een stel lijnen in de woestijn. Maar toen we eenmaal boven op de heuvel stonden en meer uitleg kregen, bleek het toch heel interessant te zijn. Ik was vooral onder de indruk van de aquaducten. Meer dan 1600 jaar geleden gemaakt en nog steeds in gebruik.

We hadden weer aardig wat cultuur opgedaan, dus vertrokken we richting de natuur. We gingen naar de Colca Canyon. Veel rijden, veel mooie uitzichten en een heerlijke warmwaterbron, maar het hoogtepunt was het zien van de condors.

Het was goed weer om te vliegen, want net toen we aankwamen, vlogen de condors uit voor hun show. Wat een prachtige beesten!!

Lake Titicaca: twee maanden geleden bezocht ik de Boliviaanse kant, nu de Peruaanse. Twee dagen verbleven we op het meer en ´s avonds sliepen we bij een traditioneel gezin. Onze gastvrouw was een 17-jarige meid genaamd Esther.Zij zorgde dat we overal op tijd waren, kookte de lekkerste soep die ik ooit gegeten heb en kleedde ons in traditionele kledij. Een bijzondere ervaring.

`s Avonds begon het enorm te regenen en onweren dat aanhield tot de volgende ochtend. Het lieflijke blauwe meer was veranderd in een grauw golvend monster. De boot schudde van links naar rechts en kantelde steeds net niet. Ik kan nu dus vertellen dat de horizon mooi is.

Onze laatste bestemming in Peru was Cusco en omgeving. In de Sacred Valley kon je nog goed de verwoestingen van de regen in januari zien. Weggeslagen bruggen, halve huizen en vele tentenkampen. De overheid heeft waarschijnlijk veel geld gestoken in de reparatie van de Machu Picchu-treinrails, maar is zijn eigen bevolking vergeten :-(

Ondanks het treurige beeld is deze vallei de mooiste die ik ooit heb gezien. En ook de meest interessante door de vele Incaruïnes. We hadden het geluk dat Machu Picchu net weer open was. En dus volgden we de massa´s toeristen richting de Incastad. Donkere wolken hingen boven de stad, maar het bleef droog. De stad heeft een geweldige ligging en vele mysteries. Grote kans dat we nooit zeker te weten komen waarom deze stad is gebouwd en verlaten.

Ik ben meer dan twee maanden in Peru geweest, nu was er een nieuwe bestemming aan de beurt. Het vliegtuig bracht ons naar Brazilië. Het eerste deel van de Brazliëreis was niet onbekend. In december heb ik al de Iquacu watervallen, Rio de Janeiro en Parati bekeken. Een tweede keer was zeker net zo bijzonder. Deze gigantische watervallen vervelen nooit en Rio is leuk want.....het is Rio.

In Parati zwaai ik mijn ouders uit. Zij terug naar Nederland en ik heb nog een paar weken Brazilië te goed.