Strandhoppen

Luidruchtig gepraat, harde muziek en mensen in (te) kleine en strakke kleding, het kan niet anders...... ik ben in Brazilië.
 
Na een aantal dagen koloniale dorpjes te hebben bezocht, besloot ik de bus te pakken naar Bahia met zijn parelwitte stranden en prachtige natuur.
Mijn eerste bestemming was Arraial d´Ajuda. Hier verbleef ik in een zeer rustige pousada. Ik was namelijk de enige gast. In Brazilië ben je echter nooit lang alleen. Brazilianen zijn namelijk dol op praten. Dat ik geen Portugees spreek, maakt hen niets uit. Zolang je maar luistert. 
In het begin deed ik nog een poging door te zeggen dat ik het niet begreep. Vervolgens lachen ze vriendelijk en praten gewoon door. Eerst dacht ik dat het aan mijn uitspraak lag, maar nee.....ze praten echt graag.
Een groot voordeel is dat ze met hun handen praten. Met mijn beetje kennis van de Spaanse taal en hun gebarentaal, kan ik me tot nu toe aardig redden.
 
Soms is het overduidelijk wat mijn plannen zijn zonder een woord te zeggen. Als ik met mijn grote rugzak bij de bushalte sta, is de kans groot dat ik op weg ben naar het busstation. Die conclusie had een automobilist ook getrokken. Dus stopte hij en vroeg of ik mee wilde rijden. Er zaten nog 2 andere passagiers in, die ik herkende van de pont, en er stapte een vrouw in. Dit zit wel goed, dacht ik. Ik heb het vaker meegemaakt dat automobilisten onderweg mensen oppikken. Scheelt hun weer in de kosten.
Uiteraard zou het ook een goede oplichterstruc kunnen zijn. Af en toe moet je op je gevoel afgaan.
 
En soms juist niet en moet je je angsten overwinnen. Voor mij was dat raften. Jarenlang stond ik huiverig te kijken als er weer zo´n rubberboot voorbij ging. Daar stap ik niet in, dacht ik altijd. Totdat ik in een reisbureau in Itacré ineens ´ja´ zei toen de man vroeg of ik wilde raften.
Heel de avond heb ik me afgevraagd waarom ik ja heb gezegd tegen iets dat ik al heel lang NIET wil doen. Inmiddels weet ik het antwoord: omdat raften leuk is om te doen.
 
Die bewuste dinsdagochtend gingen we met de lokale bus naar een klein dorpje. De geasfalteerde weg hield op, er waren geen huizen meer te bekennen, maar de natuur was prachtig. Na een uur doemde daar ineens Taboquinhas op. We stapten uit en liepen naar onze bestemming waar we instructie kregen in het Portugees. Gelukkig sprak mijn Braziliaanse mederafter Engels. Al vertaalde hij niet altijd alles en dat zorgde voor verrassingen.
Na de eerste stroomversnelling met de tweede in zicht, riep de leider plotseling: ´Martine out!!´
Geheel verbaasd draaide ik me om en zag nog net op tijd dat hij mijn reddingsvest vastgreep en me over boord zwiepte. De tweede versnelling deden we zwemmend.
 
Onderweg kregen we de mogelijkheid om van een hoge rots in het water te springen. Voor de tweede keer zei ik ´ja´ zonder na te denken over de gevolgen. Eenmaal bovenaan bleek de rots toch iets hoger dan verwacht. Nu was er nog maar één weg terug naar de boot: Springen!
 
Voor de volgende dag had ik een rustige tour geboekt. Snorkelen, zwemmen en zonnen op één van Bahia´s idyllische stranden.
 
Volgens de verhalen was het eilandje Boipeba zeker de moeite waard om te bezoeken. Op Boipeba rijden geen auto´s en de enige vorm van transport is de tractor of het paard.
Kilometers strand lenen zich goed voor een flinke wandeling. Onderweg zijn er allerlei kleine restaurants die zich goed lenen voor een korte pauze en een agua de coco.
Het enige wat de pret verstoorde was af en toe een fikse regenbui. Maar met een temperatuur boven de 30 graden is een beetje regen best lekker.
 
Nu zit ik in het plaatsje Morro de Sao Paulo. Ook dit is een relaxed klein dorpje, maar met heel wat meer toeristen.
 
Ik hop de komende weken nog even verder van strand naar strand met tussendoor een bezoek aan Salvador en het nationale park Chapada Diamantina.