Hoog in de bergen.

Peru heeft alles: strand, bergen en oerwoud. Zowel voor de sportieveling als voor de cultuurliefhebber zijn er genoeg mogelijkheden.
Lima is dan ook de perfecte hoofdstad voor Peru, want Lima heeft ook alles: rijkdom, armoede, chaos en rust. Na een aantal dagen Lima wilde ik de bergen gaan bekijken. Ik nam de bus naar Huaraz, vond een prachtig hostel en ging op onderzoek uit.
Terwijl ik naar het beste maar gesloten reisbureau stond te kijken, werd ik aangesproken door een kleine Peruviaan. Hij bleek gids te zijn en kon me wel het een en ander vertellen over de wandeltochten door de bergen. Ik was geïnteresseerd, maar was hij te vertrouwen? Uiteindelijk was mijn conclusie ´ja´ en besloot ik met hem, Victor, door de Cordillera Huayhuash te gaan wandelen.
Dat werd eten inslaan, tas inpakken en moed verzamelen. Iedere dag stond er namelijk een pas van boven de 4.600 meter op het programma.

De eerste dag namen we 3 bussen om aan te komen op 4.200 meter. Ik voelde me prima en kon de eerste beklimming wel aan. In het begin was het wel even wennen om te wandelen met een rugzak van 10 kilo. Maar als ik opkeek en in de verte mijn gids zag lopen met zijn rugzak van 40 kilo, vond ik dat ik vooral niet moest zeuren. Het enige voordeel dat hij had was zuurstof. Daar had ik op die hoogte nogal gebrek aan. Zeker de eerste dag moest ik iedere 10 stappen stoppen om op adem te komen.
Dag 2 besteedde ik dus iets meer aandacht aan het ontdekken van een goede wandeltechniek. Het ademhalen ging daardoor beter, het evenwicht houden iets minder. Drie keer ging ik onderuit. Met als afsluiter een goede uitglijder in de modder. Broek vies en nat, tas onder de modder en een deuk in mijn zelfvertrouwen.
Toen we dag 3 over rollende stenen moesten, heb ik me dan ook regelmatig vastgehouden aan grote stenen en stevige planten.

Het mooie aan de wandeling waren de besneeuwde bergtoppen, diepe dalen en de rust. Geen toeristen, alleen hier en daar een hutje en veel paarden, ezels en lama´s.

Ieder dag regende het. Zodra  we de tent op hadden gezet, begon het te gieten en dat deed het dan de gehele nacht.
Op dag 4 begon het om 13.00 uur te hagelen, wat overging in stortregen. En we moesten nog 3 uur lopen! We waren dan ook doorweekt. Zelfs regenkleding hielp niet tegen dit weer.
Vervolgens moesten we over een modderpad lopen niet breder dan 40 centimeter met een steile afgrond. Voetje voor voetje vervolgde ik mijn weg naar het kamp. Daar aangekomen begon het te sneeuwen, maar hadden we het geluk dat we bij een 'local' in de schuur mochten slapen. Jammergenoeg hielp dit niet voor het drogen van de spullen. Het was te koud.
De volgende dag lag er een pak sneeuw voor de deur. Leuk om te zien, maar niet echt veilig om dan met natte profielloze gympen een steile pas van 5.000 meter over te gaan. Dus moest ik de beslissing nemen: ga ik door of ga ik terug? Ego vs. verstand.
Na vele rondjes om de schuur te hebben gelopen, heb ik de knoop doorgehakt: we gaan terug! Eerst naar Cajatambo, dan naar Huaraz.

De weg naar Cajatambo was saai en het laatste gedeelte was bergafwaarts over rollende stenen. Voeten met blaren, last van mijn knieën en een opkomende koorts. Wat was ik blij om in Cajatambo aan te komen.
Dat gevoel verdween als sneeuw voor de zon toen ons verteld werd dat de weg geblokkeerd was door ´landslides´. We moesten dus sowieso een extra dag blijven.

In Cajatambo is werkelijk niets te doen. En nu hadden we nog wel het geluk dat er carnaval gevierd werd. Hierdoor ging er ´s avonds een dansgroep met band door de straten. Eenmaal aangekomen bij de plaza kwam één van de dansende mannen naar mij toe. Hij nodigde me uit voor het carnavalsfeest en smeerde een soort talkpoeder op mijn gezicht waarna hij me versierde met serpentines (zie foto). Uiteraard moest ik ook mee dansen. Werd het verblijf in Cajatambo toch nog bijzonder.

Mijn reisboek beschrijft de weg uit Cajatambo als ´not for the fainthearted´. Dit heeft te maken met de eerst 4 uur van de rit. De weg is even breed als de bus met aan de ene kant de steile bergwand en aan de andere kant de afgrond. De bus schommelde van links naar rechts en regelmatig moesten er stenen van de weg worden gehaald. Niet bepaald een ontspannen busrit.

Na 12 uur bussen waren we terug in Huaraz. Mocht je ooit naar Huaraz gaan dan raad ik deze tocht en de gids Victor zeker aan. En waterdichte schoenen!

Nu, in Huanchaco aan het strand, lijken de bergen en de regen ver weg.
Ik heb de bergen en het strand gezien. Nu nog het oerwoud in?