De vele gezichten van Bolivia

Inmiddels heb ik een aardige indruk gekregen van Bolivia. Wat is het een prachtig land! Veel toeristen vinden de Bolivianen niet echt vriendelijk. Ik begrijp niet waarom. Oké, ze glimlachen niet heel de dag en voor sommigen is het te veel moeite om gedag te zeggen, maar ben je dan direct onvriendelijk? Iedere Boliviaan die ik de weg vroeg, heeft me geholpen en ik ben geen bus ingestapt zonder dat er zich mensen over mij bekommerden. Ik vind de Bolivianen nog zo puur en velen dragen dan ook nog traditionele kleding.
 
In de hoofdstad Sucre krijg je een goede indruk van het 'echte' Bolivia, althans dat zeggen de Nederlanders die er al vier jaar wonen. Er zijn sowieso veel Nederlanders te vinden in Sucre. Zo heb ik kennis gemaakt met Linda, een Nederlandse meid die een vrijwilligersorganisatie runt voor werkende kinderen (www.stichtingamigos.nl).
Veel van de werkende kinderen komen van het platteland en moeten van hun ouders werken. Er zijn zelfs kinderen die niet eerder naar huis mogen voordat ze alles verkocht hebben. Echt hartverscheurend als je die snoezige gezichtjes ziet.
 
Sommige kinderen werken in de mijnen in Potosi. Ik heb zelf mogen ondervinden dat dat zeker geen pretje is (zie mijn foto’s). Kruipend door de donkere gangen met gebrek aan lucht door het vele stof. Ik werd pas echt met mijn neus op de feiten gedrukt toen ik daar een mijnwerker tegenkwam van 15 jaar oud. Hij werkte al vier jaar in de mijnen, net als zijn broer. Zijn vader is overleden en samen met zijn broer moet hij voor het gezin zorgen. Doordat het werk in de mijnen erg ongezond is, overlijden veel mannen op jonge leeftijd.
Na 2 uur in de mijn, snakte ik naar frisse lucht en om rechtop te kunnen lopen zonder bang te hoeven zijn in een gat te vallen.
 
Na de indrukwekkende mijnen stapte ik in de bus richting Uyuni. Vanuit Uyuni vertrekken veel tourorganisatie richting de zoutvlakte.
We zaten met zijn zessen in een jeep en we werden gereden door onze Spaans sprekende chauffeur Roberto met achter en voor ons horden andere jeeps. Het landschap was indrukwekkend mooi, vlakke dalen met aan weerszijde vulkanen waar hier en daar rook uit kwam.
Ondanks het regenseizoen was de grond vrij droog. Toch besloot Roberto door de enige plas te rijden die er was. En dus kwamen we vast te zitten in de modder. Op zo’n moment ben je blij dat er genoeg andere jeeps rondrijden.
Na 3 dagen rijden en in en uit de jeep springen om foto's te maken, nam ik de nachttrein naar Oruro. Ik was voorbereid op een koude treinreis en had weer al mijn dikke truien aangetrokken. Toch was dit niet genoeg voor de Boliviaanse kou. Toen ik mijn kleding nog eens goed aan het instoppen was, bood het vrouwtje naast mij een deel van haar warme wollen deken aan. Uiteindelijk heb ik heerlijk geslapen in de schommelende trein. 
 
La Paz is hectisch met veel getoeter, veel mensen en veel winkels. Genoeg te doen dus. Een van de grootste toeristische attracties is het fietsen van de Death Road. De Death Road is een grind-/modderweg door de bergen met steile afgronden van meer dan 3 meter.

Dus ik vond, dat ik dat ook moest doen…..

Uiteindelijk was de Death Road minder eng dan verwacht. Zolang je niet te dicht langs de rand fiets en niet uitglijdt,  kan er verder niet zoveel gebeuren. De comfortabele fiets met goede remmen was echter geen overbodige luxe.

Mijn laatste bestemming in Bolivia was Copacabana, aan het Titicacameer. Copacabana is een klein hippiedorpje met vooral veel toeristen. De dag dat aankwam, begon het festival van Virgen de la Candelaria,. Dit hield in dat er de gehele dag bandjes met dansers rondliepen. ´s Avonds liepen ze allemaal in optocht door de hoofdstraat. De mannen in pak of uitgedost in een glitterkostuum. De vrouwen in traditionele kledij gemaakt van kleurige stoffen en natuurlijk glitters. Het was erg bijzonder om een traditioneel feest mee te mogen maken. Het was alleen een beetje jammer dat ze steeds dezelfde nummers speelden die dagen in mijn hoofd zijn blijven zitten. 

Als je naar Copacabana gaat moet je natuurlijk een tocht over het Titicacameer maken en een bezoek brengen aan Isla del Sol. Ik had gelezen dat er een mooie wandeltocht was door het bergachtige landschap en kleine dorpjes. Die wilde ik wel maken. En dus pakte ik ´s ochtends mijn kleine rugzak in, bracht mijn grote rugzak onder bij een luxe hotel en ging aan de wandel. 

Ik was even vergeten dat ik me op dat moment al op een hoogte van bijna 3500 meter bevond, ik verkouden was en mijn conditie na 4 maanden reizen niet meer veel waard is. Dit merkte ik vooral toen ik een stukje moest klimmen. Gebrek aan lucht!! Toch heb ik genoten van het landschap en de vriendelijke mensen in het dorpje die spontaan moesten lachen als ik bevestigde dat ik ´solita´ aan het wandelen was.

Inmiddels ben ik na te lang in de bus zitten, aangekomen in de hoofdstad van Peru, Lima.