Bruisend Brazilië en budgetvriendelijk Bolivia

Het grote, uitbundige Oud- en Nieuwfeest op Copacobanastrand was een goede afsluiter van een maand Brazilië. Maar voordat ik naar Bolivia ging, heb ik nog een stop gemaakt in Bonito en de Pantanal. Beide absoluut een bezoek waard als je graag (wilde) dieren wilt zien. Helemaal voor degenen die dol zijn op muggen. Ze zijn er altijd, overal en trekken zich niets aan van muggenspray. Gelukkig brachten de kaaimannen afwisseling en afleiding. Doordat het in de Pantanal erg droog was, lagen er honderden kaaimannen in dezelfde waterpoel. Tussen de kaaimannen zwommen de otters en capibara´s. Het schijnt dat mensen er ook gewoon kunnen zwemmen. Ik houd het liever bij het minizwembad van de pousada!
Ik heb echt genoten van Brazilië, maar het hoogseizoen is begonnen, de prijzen stijgen en Bolivia lonkt.
Ik kocht mijn busticket en ging richting Bolivia.
Volgens de Brazilianen zou de grens om 5 uur dichtgaan. Toen mijn bus om kwart over 5 aankwam, was alles nog open. Een half uur later bij de Boliviaanse grens was het ook geen probleem om de douane door te gaan. Ze gaven zelfs nog een aantal tips om niet afgezet te worden en ik kon geld wisselen met een mevrouw die richting Brazilië ging. Nu is het wisselen van geld geen probleem in Bolivia. Overal zitten dikbuikige mannen op een klein plastic stoeltje. Zij doen niets anders dan de gehele dag ´cambio´ roepen.
 
Het grensplaatsje Quijarro is één grote modderweg waar verder niets te beleven valt. De volgende dag wilde ik dan ook direct weg. Helaas, trein vol, vliegtuig vol. Aleen in de bus was voldoende ruimte, maar dat werd door iedereen afgeraden.
Ook in Bolivia geldt dat, als je connecties hebt er altijd een gaatje is. Nu kende een meisje in het hostel iemand die bij TAM (vluchtmaatschappij) werkt. Na een hoop geregel en iets meer betaald te hebben, was er toch nog een plekje voor ons in het vliegtuig.
Wat was ik blij om in Santa Cruz aan te komen!
 
Na twee dagen Santa Cruz ging ik met de bus naar Sucre (hoofdstad Bolivia). Een 14 uur durende rit zonder toilet en met een raam die ik niet dicht kreeg. Dit was uiteindelijk nog niet het ergste. Midden in de nacht besloot de bus er mee te stoppen. Hij blokkeerde de hele weg en het duurde meer dan drie kwartier voordat er beweging in kwam. De bus kon de rit naar Sucre niet vervolgen en dus moest iedereen zelf vervoer zien te regelen. Ik had het geluk dat mijn tas als laatste in de bus was gegaan en ik hem dus nu als eerste kon pakken. Twee Boliviaanse meiden hadden al een bus geregeld en gezorgd dat ik ook mee kon. Gelukkig!! Alhoewel dit wel betekende dat ik 4 uur lang moest staan in een bloedhete bus met een cocabladeren kauwende buschauffeur die het leuk vond om vaak achterom te kijken op een kronkelende bergweg! Het belangrijkste is dat ik veilig in Sucre ben aangekomen.

Sucre heeft veel witte koloniale gebouwen en wordt dus vaak ´de witte stad´ genoemd. Ik blijf hier ongeveer een week om mijn Spaans te verbeteren.